Hodowla Berneński pies pasterski

Berneńczyk lub – jak kto woli – berneński pies pasterski, to dość specyficzna, choć towarzyska rasa psów. Niestety, wiele osób chcących nabyć takiego psa nie ma o niej zbyt dużego pojęcia. Skutkiem tego jest zakup czworonoga, który nie pasuje do swojej nowej rodziny. Oznacza to, że zarówno on, jak i jego nowi właściciele, nie będą w tym „związku” szczęśliwi. Co zatem warto wiedzieć o tej rasie i czego można się po niej spodziewać?

Kupujemy berneńczyka – co warto wiedzieć o jego hodowli?

Nietrudno znaleźć w Internecie hodowlę berneńskich psów pasterskich. Problem w tym, że spora część z nich to podmioty działające amatorsko i nieprofesjonalnie. Ważną kwestią pozostaje tu np. temat rejestracji hodowli, który to w ostatnich latach był nawet przedmiotem wielu regulacji prawnych. Niestety, obowiązujące dziś przepisy wciąż są nie do końca sprecyzowane, dlatego nadal istnieją wątpliwej reputacji „związki miłośników zwierząt”, które zajmują się nieprofesjonalną hodowlą tych psów.

Dlaczego jest to aż tak ważne? Głównie dlatego, że tylko te hodowle, które działają pod egidą Związku Kynologicznego w Polsce (ZKwP), są podmiotami godnymi zaufania. Jednym słowem, osoba kupująca u nich psa ma 100 procentową pewność, że nabyty czworonóg jest rasowym berneńczykiem, a nie np. psem w typie tej rasy. I właśnie dlatego każdy, kto jest zainteresowany posiadaniem rasowego berneńczyka, powinien zwrócić uwagę na hodowle znajdujące się na stronie wspomnianego ZKwP.

Uwaga! Nawet profesjonalne hodowle nie zawsze są w stanie utrzymać optymalny standard opieki nad szczeniakami. Dlatego przed zakupem psa warto taką hodowlę odwiedzić i zobaczyć, czy szczeniaki zostały np. poddane wczesnym etapom socjalizacji.

Cena szczeniaka – praktyczne wskazówki

Zakup rodowodowego psa berneńskiego to dość poważny wydatek. Za szczeniaka trzeba (w profesjonalnej hodowli) zapłacić około 2000 złotych. Oczywiście kwota ta nie musi być ostateczna, a zależeć ona będzie od płci psiaka, a także nagród, jakie zdobyli jego przodkowie lub rodzice. Oznacza to, że w niektórych przypadkach cena za małego berneńczyka może wzrosnąć nawet do 3 – 4 tysięcy złotych, co zresztą warto omówić już na wstępie. Co ważne, należy unikać ogłoszeń w stylu „sprzedam berneńczyka za 800 złotych”, gdyż kwota ta jest po prostu zbyt niska jak na przedstawiciela tej rasy. Unikać należy też „hodowców”, którzy nie posiadają przypisanej do psiaka książeczki rodowodowej. Często argumentują oni, że jest ona po prostu niepotrzebna, gdyż wymaga się jej wyłącznie w trakcie pokazów i wystaw. Jest to zwyczajne kłamstwo, gdyż brak rodowodu świadczy bardzo często o próbie oszustwa z ich strony.

Najlepsze hodowle Berneńczyków

• Sesto Senso
• Bernese Crew
• Pomorska Osada
• Bernleono
• Mocne Góralki
• Berneńska Perła
• Wesoła Czereda
• Inkaskie Wzgórza
• Believe in Dreams
• Tricolor Beauty
• Lusi’s Stars
• Leśna Magia
• Czar z Doliny Sanu
• Kajtkowe Sny
• Milowy Zawrót Głowy
• My Buddy
• Spod Czarnego Gronia
• Sanapiro
• Z Karkonoskich Lasów
• Furryland
• Soulbern
• Berneńska Przystań
• Power of the Heart
• Altura
• Z Cichej Górki
• Source of Happiness
• Kokaidana

Historia berneńczyka – ramy czasowe i ważne wydarzenia

Berneński pies pasterski jest rasą dosyć starą, gdyż jej wiek ocenia się na około 2000 lat. Kynologowie podkreślają, że powstała ona na skutek krzyżowania rzymskich mastifów i psów pasterskich. Skutkiem połączenia obydwu tych ras były silne, inteligentne psy, które doskonale sprawdzały się m.in. w trudnym i wymagającym, górskim klimacie. Nic więc dziwnego, że z biegiem czasu stały się one sprawdzonymi stróżami stad i gospodarstw (zwłaszcza położonych w terenie górskim). Faktem jest również to, że z upływem lat doceniono ich siłę, wykorzystując je m.in. do ciągnięcia wózków z serem i mlekiem.

Niestety, w tamtych czasach mało kto przywiązywał szczególną rolę do utrzymania czystości tejże rasy. Owa niekonsekwencja doprowadziła do tego, że pod koniec XIX wieku berneńczyk stał się rasą… zagrożoną wyginięciem! Na szczęście, dzięki wysiłkom szwajcarskiego geologa Alberta Heima, udało się uporządkować charakterystykę tejże rasy, kładąc podwaliny pod „dzisiejszego” berneńczyka. Dzięki temu, już w 1909 roku psy te zostały przez Szwajcarski Związek Kynologiczny uznane jako odrębna rasa. Trzy lata później powstał pierwszy klub tej rasy.

Berneński pies pasterski – wzorzec rasy

Berneńczyki są psami stosunkowo dużymi, mocnymi i w miarę zwinnymi. Charakteryzują się mocnymi kończynami i trójbarwną sierścią i są uznawane za bardzo ruchliwą rasę, co warto uwzględnić przed podjęciem decyzji o ich zakupie.

Głowa	Mimo potężnej sylwetki, głowa psa nie jest taka duża, choć zachowuje pełną proporcjonalność względem tułowia. Wyróżnia się ona dość wypukłą (z profilu) mózgoczaszką, lekko zaznaczoną bruzdą czołową, wyraźnie zaznaczonym stopem i kufą średniej wielkości.
Zęby	Zgodnie z wymogami rasy pies powinien posiadać pełne uzębienie i mocny zgryz nożycowy. Zgodnie z przyjętymi normami toleruje się też zgryz cęgowy.
Oczy	Jeśli chodzi o oczy, to muszą być one w miarę płytko osadzone i ciemnobrązowe. Ich kształt powinien przypominać migdał. Co ważne, oczy muszą też posiadać dobrze przylegające powieki.
Uszy	Uszy berneńczyka powinny być wysoko osadzone i trójkątne. Zgodnie z normą muszą być one również lekko zaokrąglone. Gdy pies odpoczywa, uszy powinny przylegać płasko do głowy. W przypadku wystąpienia z jego strony zainteresowania, są one skierowane do góry i przylegają do głowy jedynie swoim brzegiem.
Tułów	Tułów berneńskiego psa pasterskiego jest dobrze zbudowany. Pies posiada poziomy, prosty i mocny grzbiet, a także szerokie lędźwie i lekko zaokrąglony zad. Klatka piersiowa u berneńczyków jest dość głęboka i sięga aż do łokci. Co więcej, pies posiada mocno zarysowane przedpiersie i sięgające mocno do tyłu żebra. Ogon psa sięga mniej więcej do stawu skokowego i – co ważne – jest gęsto owłosiony. Gdy pies odpoczywa, jego ogon bezwładnie zwisa. Z kolei w trakcie ruchu sięga on aż do wysokości grzbietu (dopuszcza się też nieco większą wysokość).
Kończyny	Kończyny wyróżniają się mocną budową i szerokim (równoległym) położeniem względem siebie. Łopatki psa są ukośnie ustawione i jednocześnie bardzo dobrze umięśnione. Łokcie psa doskonale przylegają. Podobnie jest zresztą z przedramieniem, które jest proste i mocne. Uda zwierzęcia są długie i dobrze umięśnione. Co więcej, cechuje je dość duża szerokość. Staw kolanowy również jest mocny, podobnie zresztą jak usytuowane praktycznie pod kątem 90 stopni względem podłoża śródręcze. To samo dotyczy śródstopia, które również w zasadzie prostopadłe do gruntu. Jeśli na śródstopiu pojawią się ostrogi, to należy je bezwzględnie usuwać. Wyjątek stanowią psy żyjące na terenie państw, w których jest to zabronione.
Chody psa	Zgodnie z przyjętym wzorcem chody psa są dość przestrzenne, a także równomierne i dynamiczne. Co ważne, berneńczyk porusza się dość swobodnie, zawdzięczając swój chód silnie zbudowanym kończynom tylnym. Z punktu widzenia obserwatora znajdującego się z przodu psa, jego łapy powinny poruszać się równolegle względem siebie (zwłaszcza w kłusie).

Umaszczenie berneńczyka

U berneńczyków sierść jest błyszcząca, długa i prosta. Czasem jednak zdarza się, że ma ona lekko falującą postać (co nie jest wadą rasy!). Podstawowe umaszczenie psa jest kruczoczarne i posiada charakterystyczne, ciemne podpalania, które znajdują się na policzkach, nad oczami i na kończynach wraz z klatką piersiową. Na umaszczenie berneńczyka składają się również charakterystyczne, białe znaczenia w postaci symetrycznej strzałki, które – znajdując się na głowie – rozszerzają się w kierunku nosa. Bardzo pożądaną cechą u psa berneńskiego jest szerokie, białe znaczenie sierści, które znajduje się w obszarze pomiędzy podgardlem a klatką piersiową. Białe „znaczki” umiejscowione są również na końcówce ogona i na każdej z łap. Za wadę nie uważa się białej plamki, która znajduje się najczęściej w okolicach odbytu lub na karku.

Waga i wielkość psa

Berneński pies pasterski jest rasą dość masywną, gdyż jej przedstawiciel (w zależności od wieku i płci) może ważyć od 40 do nawet 60 kg. Jeśli chodzi o wymiary zwierzęcia, to są one dosyć pokaźne. Psy dorosłe mogą osiągać od 64 do 70 cm wysokości. Z kolei suki są nieco mniejsze, a ich wysokość oscyluje w granicach od 58 do 66 cm.

Charakter psa

Jeśli chodzi o charakter berneńczyka, to jest on w miarę spokojnym psem. Dzięki temu można go nawet uznać jako zwierzę idealne dla rodziny z dziećmi, gdyż nie przypomina ono już typowego psa dostosowanego do trudnych warunków górskich. Mimo to, jest to zwierzę dość ruchliwe i wymagające sporej dawki ruchu. Pies dobrze będzie się czuł zwłaszcza u aktywnych właścicieli, którzy każdego dnia poświęcą mu przynajmniej kilkadziesiąt minut na wspólną, aktywną zabawę.

Uwaga! Berneński pies pasterki to rasa dosyć cicha, aczkolwiek pod warunkiem, że w okolicy nie panoszą się nieznane jej osoby. Dlatego, jeśli pies ten wyczuje kogoś obcego, to najprawdopodobniej będzie szczekał głośno, długo i wytrwale.

Słów kilka o pielęgnacji

Pielęgnacja berneńczyka ogranicza się głównie do dbania o jego piękną, długą, ale i wymagającą sierść. Zaleca się, aby szczotkować ją przynajmniej raz w tygodniu. W okresie linienia (to jest wiosną i jesienią) pies powinien być szczotkowany częściej, to jest co 3 – 4 dni. Sierść psa powinna być również poddawana intensywnym i dokładnym „przeglądom” po każdym spacerze. Ma ona bowiem tendencję do „zbierania” różnych pamiątek w postaci rzepów, nasion i źdźbeł różnych gatunków traw. Pies powinien mieć też codziennie szczotkowane zęby i okresowo (co dwa tygodnie) przycinane pazury.

Karmienie psa – najważniejsze wskazówki

Sposób karmienia berneńczyka zależy w głównej mierze od jego wieku. Jeśli dany osobnik jest bardzo młody (do trzeciego miesiąca życia), to należy mu podawać karmę 4 razy dziennie. U starszych psów (po ukończeniu 3 miesiąca życia), karmę należy podawać 3 razy dziennie. Częstotliwość tą należy utrzymać do ukończenia przezeń pół roku, kiedy to liczbę podawanych posiłków zmniejsza się do dwóch razy dziennie.

Szkolenie psa – na co zwrócić uwagę?

Każdy posiadacz małego berneńczyka musi wiedzieć, że wyrośnie on na dużego, ciężkiego i potężnego psa, z którym problem może mieć nawet dorosły, silny mężczyzna! Dlatego w szkoleniu tej rasy należy się skupić przede wszystkim na prawidłowym chodzeniu na smyczy (obowiązkowo luźnej), nauce przychodzenia na zawołanie, a także konieczności utrzymania dobrych manier w domu. Kategorycznie zabraniamy psu gryzienia rąk i skakania na ludzi, gdyż z biegiem czasu może stać się to dla nich niebezpieczne. Warto też wyuczyć psa jazdy autem i zapoznać go ze wszystkimi członkami rodziny (w tym z innymi zwierzętami).

Długość życia i najczęstsze choroby

Niestety, berneński pies pasterski żyje stosunkowo krótko, gdyż od 6 do 8 lat (czasem do 9). Cecha ta jest spowodowana wieloma czynnikami zdrowotnymi, w tym dużą podatnością na wystąpienie skrętu jelit. Co więcej, u berneńczyków często dochodzi do pojawiania się nowotworów, które najczęściej uaktywniają się w 5, 6 roku życia psa. Jeśli chodzi o mniej agresywne choroby, to w tej rasie bardzo często dochodzi do dysplazji stawów biodrowych, która w niektórych przypadkach może prowadzić do poważnych trudności w poruszaniu się.

Zalety i wady psa berneńskiego

Przed podjęciem ostatecznej decyzji o zakupie psa berneńskiego, warto zapoznać się z zaletami i wadami tej niezwykłej rasy. Oto najważniejsze z nich:

Zalety – mocną stroną berneńczyka jest z pewnością siła, którą można wykorzystać np. w trakcie zabawy z dziećmi. Oprócz tego wartością dodaną jest wysoki stopień przywiązania zwierzęcia do rodziny. Jednym słowem – jest to pies bardzo towarzyski, który z pewnością łatwo nawiąże kontakt z członkami rodziny (również z małymi dziećmi). Jest to też idealne zwierzę dla osób, które szukają psa ostrzegającego np. przed niebezpieczeństwem grożącym ze strony obcych osób. Warto też dodać, że pielęgnacja psa nie jest aż tak trudna i wymagająca, gdyż wystarczy mu poświęcić 2 – 3 godziny tygodniowo.

Wady – niestety, berneńczyk ma również swoje wady. Jedną z nich (jeśli nie największą) jest stosunkowo krótkie życie, które może skończyć się – i to z naturalnych przyczyn – nawet i po sześciu latach. Wadą jest też duże ryzyko wystąpienia poważnych chorób, w tym wspomnianej dysplazji stawu biodrowego i schorzeń o charakterze nowotworowym. Co ważne, berneński pies pasterki (jak sama nazwa wskazuje) nie jest raczej psem idealnym do obrony. Jego konfrontacja z obcymi osobami skończy się najprawdopodobniej na głośnym szczekani.

Wymagania rasy i wskazówki dotyczące życia wśród ludzi

Berneńczyk nie jest psem, który dobrze będzie czuł się w ciasnym bloku lub w niewielkiej kamienicy. Jest to pies przeznaczony głównie dla dużych przestrzeni, toteż będzie on się czuł komfortowo zwłaszcza na wsi lub na przedmieściach. Psy tej rasy bardzo szybko się uczą i nie wymagają długiego, stresogennego szkolenia. Berneński pies pasterski będzie idealnym pupilem dla rodzin, które z biegiem czasu zamierzają się powiększyć. Zwierzę toleruje dzieci, a nawet lubi się z nimi bawić. Należy jednak pamiętać, że w „starciu” z prawie 70 kilogramowym zwierzęciem, małe dziecko zawsze może ucierpieć.

Podsumowując, berneński pies pasterski to zwierzę o wielu zaletach i pozytywnych cechach, które warto rozwijać w zaciszu własnego domu. Niestety, ma ono również wady, a największą z nich jest stosunkowo krótkie życie. Niemniej każdy posiadacz berneńczyka wie, że te 6 – 9 lat z pewnością nie są czasem straconym.